Kościół neogotycki p.w. Przemienienia Pańskiego w Garbowie wybudowany w latach 1908-1912, wg projektu J. P. Dziekońskiego. Dzwon o wadze około 1000 kg z 1512r. ufundował w 1512r. proboszcz Jan Ożarowski – kapelan króla Zygmunta Starego, który mimo burzliwych dziejów (konfiskata przez władze rosyjskie podczas I wojny światowej, ukrycie w pobliskim wąwozie w czasie II wojny światowej) przetrwał do naszych czasów. Neogotycki kościół w Garbowie: Kościół położony jest we wschodniej części wsi, na terenie wzniesionym, 150 m na południe od drogi Warszawa – Lublin, na miejscu dawnego cmentarza. Budowę kościoła rozpoczęto na początku 1908 r., staraniem ówczesnego proboszcza, ks. Stanisława Abramowicza. Było to też możliwie dzięki przychylnej postawie właściciela Garbowa – Bohdana Broniewskiego, który przekazał cegłę z pobliskiej cegielni, prawdopodobnie nieodpłatnie. Projekt, który był dwukrotnie poprawiany, wykonał Józef Pius Dziekoński. Dopiero trzecia wersja projektu i kosztorysu, zyskały aprobatę władz carskich. Prace budowlane zakończono w pierwszym półroczu 1912 r.. W latach dwudziestych, po zniszczeniach wojennych kościół był remontowany, w elewację kościoła wmurowano łuski pocisków artyleryjskich. Świątynia, pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego konsekrowana została w 1930 r. Po II wojnie, również dokonano remontu i elektryfikacji. Natomiast w latach osiemdziesiątych, staraniem ks. Stanisława Wąsika wyremontowano dachy, wieże (75 m. wysokości) i wnętrze obiektu, później gruntownej konserwacji i złoceniom poddano wszystkie elementy wyposażenia kościoła.
Kościół oparty jest na planie krzyża łacińskiego. Jego wnętrze jest trójnawowe. Do prezbiterium przylegają zakrystie, na górze są loże, poprzedzone kruchtami. Wysokościowe akcenty kościoła stanowią frontowe wieże i smukła wieżyczka sygnaturki umieszczona nad skrzyżowaniem naw. Do kościoła prowadzi 7 wejść. Trzy z nich, jedno główne i dwa boczne umieszczone są w jego fasadzie. Pod oknem prezbiterium, transeptu i naw rozmieszczone są Stacje Męki Pańskiej wykonane w 1933 r. przez Zofię Trzcińską-Kamińską. Poszczególne stacje mają kształt kwadratu wpisanego w krzyż grecki. Okna kościoła są ostrołukowe. Trzy z nich wypełniają witraże figuralne, dwa w prezbiterium przedstawiają św. Tomasza i św. Wojciecha, w ścianie frontowej są witraże figuralne. Pozostałe witraże zdobią motywy roślinno – geometryczne. Wewnątrz kościół jest częściowo otynkowany, sklepienia (krzyżowo – żebrowe) nad korpusem, transeptem i prezbiterium podtrzymywane są przez filary z surowej cegły. Nad wejściem znajduje się balkon chóru.
Całe wyposażenie wykonane jest głównie w dębie, natomiast stanowiące ich dopełnienie rzeźby i drobne elementy zdobnicze w drewnie lipowym (pokryte polichromią w części złocone). Większość sprzętów powstała w okresie międzywojennym.
W absydzie umieszczony jest ołtarz główny, wykonany w czarnym dębie. Ma on formę zbliżoną do przekroju gotyckiej katedry. W ołtarzu są dwa obrazy: Przemienienia Pańskiego i drugi poświęcony św. Wojciechowi. We wschodniej nawie bocznej ołtarz poświęcony jest Matce Boskiej Różańcowej, w ołtarzu zachodnim umieszczony jest obraz św. Leonarda. Na wschodnim filarze transeptu umieszczona jest ambona, po jej przeciwnej stronie usytuowana jest chrzcielnica oraz szopka (wykonana przez Aleksandra Fijałkowskiego w 1962 r.) z postaciami naturalnej wielkości, które poruszane są mechanicznie. Na balkonie chóru ustawione są organy wykonane w 1929 r..
