Żółty szlak rowerowy w Gołębiu

 

Szlak liczy 7,3 km. Prowadzi od okolic dawnej stacji kolejowej „Gołąb”, w stronę Gołębia, w samej miejscowości przebiega ul. Krzywą, Puławską, Zamojską, Kolejową, później drogą nr 845 przez Studzienice aż do skrzyżowania w okolicach przejazdu kolejowego.

 

W Gołębiu warto zobaczyć:

 

Kościół parafialny pw. św. Floriana i św. Katarzyny wybudowany w latach 1626–1638, jest przykładem bardzo nietypowego na terenie Lubelszczyzny renesansu północnego. Ciekawostką, jest fakt, że świątynia zaprojektowana została także jako budynek służący celom obronnym. Mury ceglanego kościoła są podwójne, odstęp między nimi wynosi około metra – zwiedzając je, można przejść od chóru do głównego ołtarza. Świątynią zarządzali franciszkanie, księża sercanie, a obecnie duszpasterzami są tam księża diecezjalni. W środku oglądać można między innymi ołtarz główny z XVII wieku, renesansową ambonę podpartą dwoma konfesjonałami, czy barokowy prospekt organowy. Jest tu także sanktuarium Matki Boskiej Loretańskiej – patronki ludzi w drodze. Nad arkadami znajduje się przejście między podwójnym murem ścian, które służyło do celów obronnych. Najstarsza XVII-o wieczna część ogrodzenia otrzymała cechy obronne, poprzez przebicie czterech strzelnic.

 

Znajdujący się nieopodal Dom Loretański w Gołębiu został wybudowany ok. 1640 roku staraniem ks. Szymona Grzybowskiego, jako kopia Santa Casa w Loreto. Środki na budowę pochodziły z dóbr i dziesięcin parafii oraz darowizn. Głównym fundatorem był Jerzy Ossoliński, który w 1633 r. pielgrzymował do Loreto i ślubował wzniesienie podobnej budowli w Gołębiu. Budowla jest dwukondygnacyjna, z wklęsłym, ukrytym za wysoką attyką dachem. Dzięki bogatej dekoracji rzeźbiarskiej stanowi unikalny przykład architektury późnorenesansowej na terenie Lubelszczyzny. Cztery portale zdobią płaskorzeźby ewangelistów, w niszach umieszczono posągi proroków, nawiązujące do sztuki Michała Anioła. Bezcenne są polichromie z XVII w., ze scenami z życia Matki Boskiej. Wewnątrz późnorenesansowej obudowy znajduje się wierna kopia domu Świętej Rodziny z Nazaretu. W domku jest okno, przez które – jak głosi legenda – w ostatnich promieniach słońca wszedł archanioł Gabriel i zwiastował Maryi Pannie. W XVII w. w Domu odbywały się nabożeństwa. Podobno duża liczba wotów z jego uposażenia została ofiarowana Tadeuszowi Kościuszce na cele powstania. Potop szwedzki, oraz pożary i wylewy Wisły przyczyniły się do jego stopniowej dewastacji. W 1720 r. popękane ściany wzmocniono żelaznymi ankrami, a prezbiterium skarpami. Prace wzmacniające, modernizujące i remontowe były prowadzone w I połowie XIX w., w 1856 r. dobudowano wieże. Ponownie zniszczony podczas II wojny światowej i na nowo odbudowany został obecnie przywrócony do dawnej świetności.

 

W jedynym w Europie Muzeum Nietypowych Rowerów zwiedzający mogą od kustosza muzeum Józefa Majewskiego dowiedzieć się wszystkiego o historii rowerów, obejrzeć a nawet osobiście wypróbować nie tylko rowery poziome, czy też cyrkowe ale i wiele innych nietypowych pojazdów poruszanych siłą mięśni. Dzieciom i młodzieży frajdę sprawia jazda na galopujących rowerach. Opiekuńczy rodzice mogą osobiście wozić swoje pociechy rikszą i innymi pojazdami. Przy Muzeum Nietypowych Rowerów funkcjonuje Muzeum Pijaństwa z fascynującą kolekcją oryginalnych butelek po przeróżnych alkoholach z całego świata. W bezpośrednim sąsiedztwie Muzeum Nietypowych Rowerów znajduje się miejsce wypoczynku dla rowerzystów.

 

Pasjonaci przyrody znajdą tu też coś dla siebie. W pobliżu Gołębia między Wólką Gołębską a Matygami znajduje się odcinek Wisły o bardzo wysokich walorach przyrodniczych. Gniazdują tu rzadkie, ginące w naszym kraju gatunki ptaków: sieweczka obrożna i rybitwa biało czelna – gnieżdżące się wyłącznie na wyspach. Oba te gatunki zamieszczono w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt. Ponadto wyspy są lęgowiskiem innych zagrożonych gatunków siewkowatych: brodźca piskliwego, rybitwy pospolitej, sieweczki rzecznej, mewy pospolitej, mewy srebrzystej oraz śmieszki. Poza wyspami gniazdują tu również inne rzadkie i chronione gatunki, między innymi: dziwonia, remiz, zimorodek, brzegówka i pustułka. Zajmują one wysokie skarpy, zarośla i zadrzewienia międzywału.